Wij stelden onszelf de volgende vragen en denken een antwoord gevonden te hebben:
1. Is dit een wreed pervers spelletje van een verveelde rijke vrouw, of was er een oprecht stukje gulheid in haar aanbod?
Toen de vrouw de deur buiten wandelde was er waarschijnlijk nog nooit de gedachte in haar opgekomen om een man zulke opdracht te geven. Ondanks haar dure uiterlijk en deftige voorkomen is ze even sensatiebelust als ieder ander. Ze is er zeker niet boven verheven. Ze popelt al bij het idee om ‘met de meiden’ met een straf verhaal over de brug te komen. Hoe gedistingeerd ze er ook uitziet, het vooruitzicht op een sappige en choquerende roddel kan ze niet weerstaan. Op het moment dat ze de toegeeft aan de opwelling de arme man een letterlijk oneerbaar voorstel te doen, zet ze een wreed spel in gang. Een spel met een trofee die de man niet kan weigeren. hoezeer al zijn zintuigen, zijn hele wezen hier ook tegen in gaan. De plotseling opgekomen drang om de eigenaar te zijn van zo’n droomhuis is sterker dan de weerzin om hondenstront te eten.
2. Hoe anders is het leven van de vrouw na dit bizarre voorval? Voor haar is de impact waarschijnlijk groter dan voor de man.
De vrouw probeert te leven met wat ze heeft gedaan en stopt de herinnering hieraan heel ver weg. Hoewel ze niet bereid is écht anders tegen de dingen aan te kijken, voelt ze toch dat haar perceptie veranderd is. Gaandeweg ontdekt ze dat dit een gebeurtenis is die veel te zwaar op haar weegt. Ze beseft dat de aanwezigheid van haar honden de oorzaak is van dit trauma. Ze zit op een lijn van liefde en haat tegenover haar honden. Op een gegeven moment wordt het haar te veel en vermoordt ze haar honden eigenhandig. Door het schaamtegevoel over het feit dat ze stront gegeten heeft (niet omdat ze een andere mens zover heeft gekregen), vervreemdt ze van iedereen. De vrouw wordt krankzinnig en leeft lange tijd eenzaam verder in haar mooie huis.
Het einde van het kortverhaal wijst op een treurig einde. Ze trekt zich terug in haar huis en de klank van het verhaal kleurt duidelijk donkerder. Dit verloop zou perfect aansluiten met hoe het nu eindigt.
3. Waar zijn mensen toe in staat als het om klimmen op de sociale ladder gaat?
Blijkbaar zijn mensen tot veel in staat. Hoe vergezocht het ook lijkt, toch strookt dit met hoe sommige mensen (echte mensen, geen papieren personages) behandeld/mishandeld worden. Zowel joden in de concentratiekampen, terreurverdachten in Guantanamo, of Palestijnse gevangenen in Israëlische gevangenissen zijn al gedwongen geweest om uitwerpselen te eten. Niet als voedsel, maar als ultieme vernedering. Als wreed, pervers spel voor verveelde cipiers. Ook in het kortverhaal is er sprake van een zekere verveling bij de rijke vrouw. Haar luxueuze leven hangt van zekerheden aan elkaar, in die mate dat ze blasé wordt, verveeld. Er is nog weinig dat haar kan verrassen, haar aan het lachen maakt. Mensen in die geestesgesteldheid zijn soms tot vreemde dingen in staat. Niet omdat ze echt slecht zijn, maar louter uit vermaak. De tekst kan een symbool zijn voor een pleidooi onze dankbaarheid niet te verliezen, onze frisse blik, de blik van een kind. Een pleidooi om af en toe stil te staan bij wat je hebt, en bij al die anderen die het niet hebben. Het verhaal is eveneens een symbool voor hoe ver mensen gaan om aan hun materiële wensen te voldoen.
Voor de vrouw was het een spel omdat er waarschijnlijk geen haar op haar hoofd was dat dacht dat de man zich werkelijk zo zou verlagen. Hierdoor kon ze slechts enkele seconden ‘spelen met het idee’, in het genoegzame gevoel dat haar bezit nooit werkelijk in gevaar was. Maar als de man de eerste ‘bolus’ naar binnen gewerkt heeft, voelt ze paniek opkomen. Ze stelt het onmogelijke voor: zij zal de andere bolus voor haar rekening nemen. Hierdoor is de man materieel niet rijker geworden en de vrouw niet armer. Maar op mentaal en spiritueel vlak zal de ravage onaanzienlijk zijn…
(Sara Van Dam, Anneleen De Rynck, Stephanie Smets, Saskia Mertens)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten